یک جور ِ خاص
یک جور ِ خیلی خاص
چند بار خواستم توضیحش بدهم ها . . .اما نشد
یعنی نتوانستم
ببین
مثلا این :"من "
از این :
.
.
.
.
"تو"
چهار نقطه فاصله دارد
خب؟
اما این :
مــــــــــ"تو"ــــــــن
میتوانی بگویی چقدر از هم فاصله دارند ؟
نمیتوانی
من تمام انگشت هایم را کنار هم ردیف کردم
اصلا پای هرچه انگشت بود را وسط کشیدم . . .
حتی انگشتان پایم را . . .
نشد
نشد که فاصله مان را حساب کنم
. . .
یک جور ِ خاص
یک جور ِ خیلی خاصی
مـــــــــ"تو"ـــــــــن" و "تـــــــــــ"من" ــــــو
از هم فاصله داریم
و
. . . نداریم . . .
من "و" تو شاید فاصله مان همین "و" باشد
اصلا
من و تو شاید تفسیر ِ مه غلیظ ِ کوهستانیم
ابرهای در هم و برهمی
که ابهام, تمام ِ مرزهایشان را محو کرده است
من و تو شاید شبیه ِسر و صدای تو در توی گنجشک هاییم
که هیچ کدام متعلق ِ به هیچ "گنجشک"ی نیستیم
وقت ِ طلوع
بین ِ شاخه های زیتون رها میشویم و . . .
در یک ابهام ِ شیرین
تعلقمان را گم میکنیم
. . .
من و تو شاید
شخصیت های اصلی داستان ِ شقایقیم
مِهر ِ بذر
در عمق ِ دل ِ خاک
وصلتی به وساطت ِ باد
و همه شیفته ی این زندگی ِ باد آورده اند
مسحور ِ همین شقایق ها
من و تو شاید
"من" و "تو " یی باشیم
که نه به لطافت ِ مه ِ کوهستانیم
نه به نشاط ِ صدای گنجشک ها
نه به دلنشینی ِ بذر و مهربانی ِ خاک
"من " و " تو"
فقط کمی شبیه آنهاییم
_ وقتی که فاصله مان را نمیتوان اندازه گرفت _
حتی با تمام انگشت های دست
من و تو شاید
. . .
بگذریم
این روز ها
"شاید"
تمام ِ متن هایم را پر کرده است
. . .
| Design By : Pichak |
