حتی اگر یاس هم باشی شاخه های نازکت را زیر پا له میکنند.یاس بودنت را کنار بگذار.ریشه بدوان.تنه ات را ضخیم کن.طوری که نتوانند تو را از پا دربیاورند.
تو اگر فریاد شوی آنها تو را نمی شنوند.اگر بغض شوی تورادرگلو میشکنند.اگر اشک شوی تورا نادیده میگیرند.اگر آه شوی نمیسوزند.اگر بی طاقت شوی صبوری میکنند.اگر بمیری کسی را جایگزینت میکنند.حتی برایت فاتحه هم میخوانند.بی آنکه بفهمند...بخواهند بفهمند با تو چه کرده اند.
گل بودی.اما تورا نازک و لطیف و بی خطر ندیدند.
تا خودنمایی کردی خارت را چیدند ونشانت دادند..نه لطافت گلبرگت را به احساسشان فهماندند نه عطرت را به مشام..فقط خارت را به رخت کشیدند.دردش را به تنت خریدی و به خود پیچیدی.
حالا فریاد بزن. شاید کسی بفهمد روحت چقدر درد میکشد.شاید کسی باغبان باشد.به فریادت برسد.شاید کسی...
چرا نمیگذاری بغضت بشکند؟!
فریاد بزن.اشک هایت را فریاد بزن...
شاید آرام شوی..

خاطره شده درسه شنبه 89/6/2ساعت 3:31 صبحبا قلم تبسم بهار دل نگاشته ی شما( ) |