از سن بيست و سه سالگي تا سي و پنج سالگي مثل باد ميگذره.......با دلخوري زياد ...لابد بعدشم همينطوره..شايدم تند تر...مثل جسمي که از ارتفاع بلندي رها شده و هرچه به زمين نزديک تر ميشه سرعتش بيشتر ميشه...سرعت تموم شدن زندگي لحظه به لحظه تندتر ميشه...و لابد آخراي عمر ، آدم دوس داره همه ي لحظات رو با تمام وجود حس کنه و هيچ کدومشو از قلم نندازه..مثل خواب سحرگاه که آدم حتي از چند ثانيه اش هم نميگذره و کوتاه نمياد تا اينکه بالاخره دير به کارش يا کلاسش ميرسه
تولتون مبارک