در و ديوار خانه مي‌ديدند /آتشي را كه شعله ور مي‌شد
آتشي را كه آه در پي آه/ زاده سينه پدر مي‌شد

زير كپسولهاي اكسيژن/ سرفه مي‌كرد زندگي در تو
روزها همچنان ورق مي‌خورد/ باز زخم تو تازه‌تر مي‌شد

روي يك تخت چوبي بدحال ، چشمهايي كه گودتر مي‌رفت
اشكهايي كه حلقه مي‌بستند ، قرصهايي كه بي‌اثر مي‌شد

و تو با افتخار مي‌گفتي: «عشق تنها اميد انسان است ...»
همه روزها و شبهايت در همين واژه مختصر مي‌شد

صبح يك روز سرد پاييزي/ آخرين سرفه در فضا پيچيد
آخرين برگ از درخت افتاد ... پدر آماده سفر مي‌شد