سلام

آدم ! همين آدم دو پا گاهي بال دارد و همين آدم هاي دو پا گاهي مي شوند بال هاي پروازم.....گاهي دوستي ! يا نه اصلا گاهي حرفي ...گاهي کسي که تمام آرزويش تقديم دلي خوش به سينه من است....گاهي همين آدم ها ميشوند ما....مي شوند زندگي.....ميشوند رسوايي اين همه تنهايي........ همين آدم ها گاهي ميشوند فرشته هاي بال دار و گاهي بي بال آسمان و زمين... ميدانم دق را خوب بلد نبودم ولي دل را خوب بلدم....دلم وقتي ميگيرد نگاهم سست مي شود که ميخواهد هيچ نبيند....اين همه آدم هاي دورو برش را نبيند...ميدانم گاهي اين همه آدم ها هستند و هيچ کس نيست....ولي گاهي يکي هست و همه کس هست.....نه اينکه آسماني ! نه گاهي يکي هست و همه کس هست....يکي هست و زميني ......ميخواهم بدانم تا حالا چندبار به من تقديم کرده اند احساس بودن را......... دست کم براي همان چند باري هم که شده ميخواهم بخندم ...دست کم براي همان يک نفر که به پايم سوخته ميخواهم بخندم..... دست کم براي دلخوشي اش هم که شده ميخواهم بخندم....راستي کمي بيا جلوتر...آهسته ميگويم .....دم گوشت ميگويم ، تو که براي من بوده اي.....تو که براي من مانده اي....تو که به پاي اين تنهايي هاي مغرور من مانده اي....مي خواهم براي تو تنها بگويم ...خدا را شکر که تو هستي....ميخواهم براي تو هم که شده سري برآرم و دلي بلرزانم و لبخندي بزنم.... راستي تو که هستي ! نه اينکه اي آسماني نه ! اينکه اي زميني....تو که هستي... من کدام تنهايي را به مسلخ برده ام ؟... تازه آسمانش به کنار..........