سلام عليکم
چند نکته بر اساس برداشت از متن و حاشيه (يا به قول شما پارازيت):
1. اصل داشتن چنين احساسي بد نيست، سعي کنيد خودتان هم برداشت بدي از آن نکنيد. و اگر هم چنين حسي داشتيد، اجازه ماندگاري
اش ندهيد.
2. دل
نگراني
تان بيشتر از اطرافيان _ احتمالاً برخي اطرافيان نزديک _ و تا حدودي عرف است و الا شرع و خدا _ و هر دو هم يکي
اند _ که با شما مشکلي ندارند.
3. جهت
دادن به نوشته (و قبل از آن به فکر و ذهن و انديشه) که خواهر بسيجي هم پيشنهاد دادند، راهگشاي اصلي است که تا حس بيان و نوشتن احساس دروني
تان را داريد، فرصت را غنيمت شمريد.
4. نگران کابوس
ها هم نباشيد؛ هميشه همين نزديکي
هايند. فقط حواستان باشد درگيري ذهني
تان آنها را به هوس اذيت
کردن نيندازد.
5. تندنويسي، تندخواني، تندفهمي و کلاً ترکيبات با پيشوند تند چيز خوبي است اما گاهي استفاده از سرعت
گير و ترمز هم فوايدي دارد و کمک مي
کند غم
نوشته
ها دل
نوشته شوند و دل
نوشتهها عموماً منتهي به راه حل (يا همان ارائه طريق) مي
شود که در آن صورت براي مخاطب و حتي خود نويسنده رنگِ غمش سياه نيست بلکه برافروختن شمع و چراغي است در تاريکي.
6. طولاني نوشتن نظر، براي جبران نظر ندادن
هاي قبلي بود.