انتقاد نامه . . . . . شايد . . . . نمي دانم ::::

در کنار همه ي مرغ ها و غاز ها .

مي خواستم به عنوان يک تهراني نه چندان اصيل دفاع کنم .

دفاع کنم از شهري که در نگاه اول آلودگي از سر و رويش مي بارد .

تهراني که هر روز که مي گذرد خاکستري تر نه سياه تر مي شود .

در آن در روز روشن آدم مي کشند . در آن دزدي مي کنند .

بي مروتي هست .

نا جوانمردي هست .

اما در کنارش هستند کساني که مثل يک پاک کننده ي قوي عمل مي کنند .

خاصيت اسيدي ندارند . بازي هستند .

بازي نيسنتند . خاصيت بازي دارند .

کساني که چادرشان را محکم گرفته اند تا مبادا باد غفلت و ها و نسيان ها ببردش .

کساني که دنبال سميه بودن براي امام شان هستند در اين غربت

جوانمردي و مروت و دينداري .

هست اجتماعي به نام نماز جمعه در تهران .

که اگر هم نخواهي جو گيرش مي شوي . و پاگيرش .

مردمان با وفايي هستند در کنار همه ي بي فرهنگي ها و اختلاط ها.

زناني که تو از آن دم مي زني .

کار مي کنند براي آرمانشان . براي اعتقادشان .

با همان چادر که سفت چسبيده اند . از صبح تا شب کار مي کنند . در کنار مرداني که شايد اين روز ها گرگ برايشان دگر استعاره نباشد . واقعيت است .

زناني که اگر بگويي تا پاي شهادت مي روند .

زناني که صد مرد هم نمي تواند جلويشان راست شود .

مردي هست که اگر دلمان از اين همه سياهي گرفت پيشش برويم و سفره ي دلمان را

برايش باز کنيم و پشت سرش نمازي بخوانيم . و اشک بريزيم و انرژي بگيريم .

و بعد دوباره شروع کنيم .

آري اينجا همان تهران آلوده ي خودمان است .

و مردماني هستند در اين حوالي که پاي آرمانشان شعر ها مي سازند و

حماسه ها خلق مي کنند .

حماسه هاي که شايد گاهي وقت ها شاهنامه جلويش کم مي آورد .

اينجا تهران است .