بله! دقيق ترين تمثيل ها براي انسانِ در مسير؛
همين مثال زدن به کودکي است...
بايد بنشينيم بيشتر فکر کنيم که جدأ چه چيزي باعث مي شود رنگ قرمز آن مداد گلي بشود تمام دنياي يک کودک و طعم آدامس، زندگي اش را جهت بدهد...
چه مي شود که ما مي توانيم روي کاغذ جهت هاي زندگيمان را رسم کنيم؟...: تا قبل از دبيرستان عاشق شعر بودم... بعدش همه ي زندگي ام شد موسيقي...بعدش فيلم، شبهايم را از من گرفت...توي دانشگاه، گرافيک شده بود عشقم...
مثل اين معتادها ....: اول فقط سيگار بود...بعدش ترياک...بعد يه بار اکس خورديم...بعد شيشه....
يا دختربازها...:اول خودش پيامک داد...بعد...بعدش مينا را ديدم...بعدش مريم را ...بعدش ....
انگار مُهرش را زده اند به پيشانيمان، که کل زندگي مان را از اين ريل بيندازيم روي آن ريل... و بگوييم: اصلا من از اول عاشق همين بودم،نه آن!
---
بچه که چشمش به آن ماشين مسابقه اي افتاد، مي چسبد کف بازار و گريه مي کند. آن موقع اگر ازش بپرسي :مامانو بيشتر دوست داري يا ماشينو؟ حتما خواهد گفت: ماشينو....
