در اصطلاح فلسفي علم بر دو گونه است : علم حضوري و علم حصولي . علم حضوري يعني علمي که عين واقعيت معلوم پيش عالم ( نفس يا ادراک کننده ديگري ) حاضر است و عالم شخصيت معلوم را مي يابد ، مانند علم نفس به ذات خود و حالات وجداني و ذهني خود .
علم حصولي يعني علمي که واقعيت معلوم پيش عالم حاضر نيست ، فقط مفهوم و تصويري از معلوم پيش عالم حاضر است ، مثل علم نفس به موجودات خارجي از قبيل زمين ، آسمان ، درخت ، انسانهاي ديگر ، اعضاي بدن خود شخص ادراک کننده .
در علم حضوري مطابق تعريف بالا علم و معلوم يکي است يعني وجود علم عين وجود معلوم است و انکشاف معلوم پيش عالم به واسطه حضور خود معلوم است در نزد عالم و از اين جهت اين علم را “ حضوري “ مي نامند به خلاف علم حصولي که واقعيت معلوم غير از واقعيت علم است و انکشاف معلوم پيش عالم به واسطه مفهوم يا تصويري است که از وي در پيش خود دارد و به عبارت ديگر به واسطه حصول صورتي است از معلوم در نزد عالم و از اين جهت اين علم را “ حصولي “ مي نامند . تمام اطلاعات ما نسبت به عالم خارج از ذهن علم حصولي است .