بنام خالق تنهایی ها...

با خودم گفتم چرا همیشه باید طنز بنویسم. مگه آدمای شاد تو دلشون غصه ندارند؟

اومدم که غمگین بنویسم و درد دل کنم.

اما انگار آدمایی که همه اونها رو با صفت شر و شلوغ و شاد بودن میشناسن(واج آرایی ش) بلد نیستند ناراحتیشونو  مثل شادی هاشون شرح بدن ... به خاطر همین وسط کاغذم با خط درشت نوشتم:

من فقط

 شانه ای می خواهم

 برای گریستن...

 

خاطره شده دریکشنبه 88/8/24ساعت 1:6 عصربا قلم تبسم بهار دل نگاشته ی شما( ) |