فقط تلخي نيست که . . . .
اول يخ مي کني
بعد کم کم داغ مي شوي .
بعد يک مزه ي تلخي تمام دهانت را پر مي کند
بعد قلبت شروع مي کنه به تند تند زدن .
بعد دلت هري مي ريزه
بعد يه دفعه ضربان قلب ارام مي شه
بعد داغ داغ داغ مي شوي
و در آخر هم بغض مي کني .
و مي فهمي که در برابر نوشتن زانو زده اي و تسليم شدي
و بعد احساس عجز و ناتواني و بدبختي
و بعد هم بغض و اين ها . و از خودت متنفر مي شوي
مي بيني
همه را از برم
اين احساسي که تو الان داري براي اينه که شکلات تلخ خوردي .
براي نوشتن نيست
افول نوسندگي کجا و تبسم بهار ( وراجک قديمي ) کجا ؟
نه استاد . . .
گاهي وقت ها شاگرد ها هم مي تونند اساتيد رو از گمراهي و نا اميدي نجات بدن نه ؟
افت و اين ها براي منه
نه شما .
والا . . .
راستمي گم ديگه . . .