سلام.
حال كه بحث مشورت است اجازه دارم كه نظر و روش خودم را بگويم.
من هيچ گاه در زندگي اسير فكر كردن به گناه و صواب و مكروه و حرام و حلال و اين چيزها نبوده ام و نيستم. هرگز به بهشت و جهنم فكر نكرده و نمي كنم و هرگز دل مشغولي نذر و نياز و سجاده و تسبيح و استخاره و ... نبوده ام و نيستم. فقط يك چيز برايم ملاك بوده و هست آن هم آدم بودن است.
هر كاري كه مي كنم از خودم مي پرسم: خر شدي يا آدم؟ اگر جواب آدم بود همه چيز درسته و گرنه هيچي درست نيست حتي نمازم.
شايد اين همان قاشق قاشق كردن شما باشد!
هميشه اين حكايت را در خاطر دارم:
به مولانا گفتند به دين تو آييم، فرمود: نگوييد به دين تو آييم بگوييد بيا برويم آدم شويم.
اين آدم شدن فارغ از برخي قيد و بندهايي است كه فقط عده ي محدودي را به بهشت مي برد و باقي را در آتش جهنم جاي مي گذارد.
اين آدم شدن، همه را بهشتي مي خواهد.