سفارش تبلیغ
صبا ویژن

کاش قبول میکردن منو به جای پسرم اعدام کنن . . .*

---------------------------------------------------------------------

سریال همچنان ادامه دارد  اما ذهنم مانده ست روی این دیالوگ و گوش ها و چشم هام هم انگار از کار افتاده اند  . پیاز را  خرد میکنم و فقط همین دیالوگ در ذهنم تکرار میشود  . دارم چیزهای مهمی میگویم که فقط خودم میشنوم .
دارم فکر میکنم که خدا آدم را آفرید و در فطرتش مقابله با مرگ و میل به حیات را قرار داد . میخورد که نمیرد . مینوشد که نمیرد . نفس میکشد که نمیرد . زندگی میکند که نمیرد . و هر قدم اشتباه یک قدم ناخواسته به سمت مرگ است و آخر هم همه طعمه ی مرگ . از نگاه حیوانی میشود همان انتزاع بقا !

بعد خدا یک چیز هایی را هم در همین آدم می آفریند ، که خودش خلاف جهت ِ حیات قدم بر می دارد  . کاری میکند که همان آدم ، خود را به دست درد میسپارد . به دست ِ مبهم ترین و ناشناخته ترین و اثبات شده ترین اتفاق زندگی بشر. به دست مرگ ! از بحث شهادت و ایثار و این نمونه ها که بگذریم یک نمونه اش همین است .
همین دیالوگ :
"کاش قبول میکردن منو به جای پسرم اعدام کنن . . ."
لاف نمیزند ها . راست میگوید . راست ِ راست . یعنی اگر همچین چیزی مجاز بود ، گوینده ی دیالوگ  یک راست میرفت بالای چهارپایه و طناب را با دست هاش به گردن خودش می انداخت و قبل از نسخ قانون ، چهارپایه را می انداخت و . . .

بعد همه چیز زیر سوال میرفت . همه ی حیوانیت  انسان ها . همه ی میل به حیات . همه ی فرار از مرگ .

دارم با خودم فکر میکنم یک چیز هایی هست که حقیقتا آدم را به رفتن علاقه مند میکند . به مردن . یک چیز هایی که اگر نباشد آدم بودن را نمیخواهد .

اگر دیگر این مقدمه ها را ادامه ندهم . اگر بی محابا بگویم عشق ! ربطش به مطلب را میفهمید ؟! میفهمید ...


*: دیالوگ ِ پدر ِ یک قاتل ! سریال یاد آوری !


خاطره شده درچهارشنبه 93/5/29ساعت 3:32 عصربا قلم تبسم بهار دل نگاشته ی شما( ) |


Design By : Pichak

جاوا اسکریپت