دخترانه تر از آنچه که فکرش را بکنی دلم را خوش کرده بودم به یک دستبند با مروارید های یاسی رنگ . هروقت فکر تلخی گذشته و ابهام آینده مینشست در سرم و محکم به گیج گاهم مشت میزد ، دستبندم را از زیر آستین در میآوردم و هی دانه های مرواریدش را میگرداندم و خیره خیره نگاهش میکردم و بعد سعی میکردم تصور کنم که دقیقا اگر لباس چه رنگی باشد ، این دستبند زیباتر جلوه میکند !
هه.احمقانه ترین فکری بود که میتوانست جای جدی ترین فکرهارا در سر آدمی مثل من پر کند . اما میتوانست! وهمین برای من کافی بود .
گاهی زندگی به جایی میرسد که بخواهد به من بفهماند تو اگر باشی تلخ است و اگر نباشی تلخ است . چیزی روبه راه نیست و روبه راه نمیشود . پس باید تورا با احترام گوشه ای از دل گذاشت و تازیانه را بر عقل کوبید و به سمت آینده تاخت . آینده ای که نزدیک ترین حالتش ، تصویر جاده ی مه آلودی در نیمه شب است که هر آن احتمال ریزش سنگ دارد و هرلحظه سقوط در پرتگاه . میماند خدایی که ناخوداگاه در هرقدم نامش را هزار بار صدا میزنی . از اضطرار .
اضطرار ...
یک زمانی - منظورم زمانی است که کوچکتر از اینی که هستم بودم - با خودم فکر میکردم اضطرار یعنی چه ؟ تصویرش چیست ؟ بعد تر ها فهمیدم اضطرار یعنی ناامیدی از همه ی عالم و امید به خدا ! تصویر ساده اش کودک گم شده در خیابان است . با اشک گرم و گریه ی خالص، هی پریشان سرش را میچرخاند و این طرف و آن طرف میرود . هرچه بیشتر دور خودش میگردد سرگردان تر میشود . ناامیدتر میشود . صدای گریه اش بلند تر میشود . جواب کسی را هم نمیدهد . فقط مادرش را صدا میزند .
دارم به وزن "فقط مادرش را صدا میزند " فکر میکنم . شاید بشود که غزل بشود .
بگذریم .
شده ام همان کودک لجباز گم شده . نا امید و مضطر و پریشان و اشک آلود . حوصله ی کسی را هم ندارم . هی چرخ میزنم و هی گم میشوم . هی گم تر میشوم . حتی اگر این آدم های دور و بر واسطه ی وصال باشند ، اما من همان کودک پریشان بی حوصله م . هیچ کس نه . فقط او ...
ببخش که اینقدر پراکنده مینویسم . حس و حال پراکندگی دارم . مثل ذرات غبار در باد . یک آشفتگی محض . نخند اما تا نیمه ی متن قلمم را هم سر و ته گرفته بودم . میفهمی که ؟ :)
نگاهم به دستبند بود.
آخر این روزها ... دخترانه تر از آنچه که فکرش را بکنی دلم را خوش کرده ام به یک دستبند با مروارید های یاسی رنگ...
| Design By : Pichak |
