بالای برگه حک شده بود :

سررسید 1390

 آسایشگاه روانی "سامان"

روز یکشنبه 14 اسفند

و در میانه ی صفحه :

اینجا منم

و

یک دنیا . . . به وسعت انزوای یک اتاق 3 در 4

با دیوار هایی از جنس آدم

و

 لبخند های قاب شده ای که چسبیده اند روی این دیوارها

و من هی تماشایشان میکنم و میگویم به به!

چه دلگشا!

. . . . . . .

نشسته ام گوشه ی این اتاق و هی کتاب های ادبیات را بی ادبانه  ورق میزنم

امشب حالم خوب نیست . . . با آرایه ها اصطکاک پیدا کرده ام

ساعت هاست دارم برایشان توضیح میدهم که سرو نماد استواری نیست

نماد بی احساسی و بی تفاوتی است

اما این روان شناس دیوانه مدام میگوید سرو باش..سرو !!!

هه!

درختی که نه با رفتن بهار برگ زرد میکند و نه با آمدنش جوانه میزند

اصلا عین خیالش نیست

هیچ فرقی برایش ندارد نوازش نسیم بهار  یا سیلی سوز زمستان

ایستاده و بر و بر تماشا میکند... ایستاده تا بر و بر تماشایش کنند

اصلا تا به حال از یک سرو تاریخ تولدش را پرسیده اید ؟

سروها حساب عمرشان  را ندارند

بسکه بی خیال فصل هارا گز میکنند

بی لبخند . . بی اشک

اما من حساب عمرم را دارم

الان هزاران سالم است . . . بعد از تو عجیب پیر شدم

. . . . . . .

هربار با آرایه ها بحثم میشود

ناجوانمردانه کنایه ها ی برنده شان را در زهر اغراق فرو میبرند ومجروحم میکنند

منطق ندارند آرایه ها

حرف حساب حالی شان نمیشود

مثل رییس این آسایشگاه

چند شب پیش هم سر یک ایهام بحثمان بالا گرفت

نوشته بودم "لیلا" ی من

گیر داده بودند که "لیلا " ایهام دارد

رگ غیرتم زده بود بیرون

__بیشتر از چشم های ورم کرده ی "سیاوش" که از پشت عینک ته استکانی اش پیداست__

هی میگفتم لیلا ایهام ندارد....لیلا فقط برای من است

فقط لیلای من است

اما آرایه ها همه اش برایم قصه ی آن مجنون خل و چل را تعریف میکردند و . . .

آخر هم تمامشان را پاره پاره کردم

این آرایه های بی ناموس را

گفتم لیلا فقط لیلای من بود 

الانم هست

هستی ..

مگرنه ؟

هستی . . .فقط کمی دور تراز همیشه

زیر جوانه ی سبز  محبوبه هایی که روی خاک قبرت  کاشتم

نگذاشتم برایت سنگ قبر بگذارند

زیر این محبوبه ها خیالم راحت است که مدام لبخند میزنی

و با عطرش مست میشوی و خواب میروی

مثل همان روز ها . . .

لیلای من . . .

خاطره شده دریکشنبه 90/12/14ساعت 10:4 عصربا قلم تبسم بهار دل نگاشته ی شما( ) |